Kyosuke Oboro alias Joker

Imię: oficjalnie Kyosuke. Sam siebie zwie Jokerem.
Nazwisko: Oboro
Wioska/Organizacja: Akatsuki (ustalone z Miharu)
Ranga: Jonin
Kekkei Genkai:
Żywioł: Doton, Suiton
Chakra:
Jutsu:
Oboro Bunshin No Jutsu
Kawarimi
Shunshin no jutsu
Totte Bunshin No Jutsu
Mippei Kobeya No Jutsu
Mippei Shiru Kobeya No Jutsu
Sainan No Jutsu
Dochuu Eigyo
Demon: -
Yeny: 700
Broń: Kosa (zwykła)
Ekwipunek: na początek 10 kunai i 10 shurikenów
Charakter: Złośliwy, cyniczny, arogancki, lubujący się w czarnym humorze. Inni ludzie obchodzą tylko z jednego punku widzenia: mogą zapewnić mu rozrywkę. Wyjawia niezdrowe popędy względem hazardu, alkoholu i różnorakich szalbierstw.
Jak na mężczyznę ma dość niecodzienny nawyk – nieustannie nosi przy sobie kukiełkę, bądź porcelanową lalkę.
Jak dotąd szanował tylko dwie osoby, z zaznaczeniem, iż tylko jedną do dnia dzisiejszego.
Marzenie/Cel: Zabawa, entropia, hazard, zabawa, zabawa.
Wygląd: Jego wygląd zmienia się z dnia na dzień. Kyo jest znany ze swojej zmienności i kaprysów, więc farba do włosów, jak i inne sztuczki, zezwalające na szokującą zmianę wyglądu są jego nieodłącznym ekwipunkiem. Cechami charakterystycznymi dla jego osoby i tym samym wyróżniającymi i pozwalającymi rozpoznać go mimo licznych zmian – wiecznie niespokojne, rozbiegane spojrzenie; szaleńczy śmiech; zachrypnięty głos, oraz chód przechylony na lewą stronę. Kyosuke udaje, iż kuleje na prawą nogę. Czasami na lewą, kiedy zdarzy mu się zapomnieć.
Historia: Chłopiec miał rodziców, łagodnie mówiąc, mało rozgarniętych. Ojciec chorobliwie trenował swoją specjalizację – genjutsu, oraz karierę shinobi, zapominając o całym świecie, matka zaś również oddawała się swojej obsesji. Jednakże jej hobby stało się co najmniej niezdrowe i podejrzane. Kobieta kolekcjonowała kukiełki z najlepszego drewna, oraz porcelanowe lalki; wszystko wykonane mistrzowskimi dłońmi z misternymi niuansami. Lalki zajmowały wiele pokoi w ich domu, Kyosuke słusznie zaczął się nimi brzydzić, a sam ich widok napawał go nieprzyjemnymi dreszczami. W tych krótkich chwilach, kiedy matka zauważała swego syna było jeszcze gorzej. Bynajmniej nie traktowała go z okrucieństwem. Wielbiła go, przebierała w przeróżne i wykwintne stroje, różowiła mu policzki dla lepszego efektu uroczego chłopca. A przede wszystkim – nazywała go ‘moją najcenniejszą lalką’. Uprzedmiotowiła własnego syna. Nie traktowała go, jak człowieka, był jedną z bardziej oryginalnych kukiełek.
Ojciec w swym ciągłym zapracowaniu nie dostrzegał pierwszych objawów choroby psychicznej żony. Mimo godzinom, jakim poświęcał na treningi nigdy nie osiągnął wymarzonego poziomu mistrzostwa. Nie potrafił dogodzić swoim mrzonkom w wystarczający i stosowny do możliwości sposób, przez co powoli popadał w depresję. Stres wyładowywał w hazardzie. Szybko rozrywka zamieniła się w nałóg.
Chłopiec widząc nowe zaintrygowanie ojca, a jednocześnie chcąc choć w najmniejszym stopniu uciec przed światem lalek matki postanowił również zainteresować tenże ‘zabawą’. Zdobył talię kartę i odtąd nigdy się z nią nie rozstawał. Tak bardzo spodobały mu się karciane gry, iż w przerwach pomiędzy treningami i Akademią Ninja ćwiczył się w tasowaniu, później dyskretnych oszustwach.
Kyosuke przyglądał się żmudnym ćwiczeniom ojca i po jakimś czasie odkrył błędy, jakie staruszek popełniał. Sam sięgnąwszy po książki i zwoje z rodzicielskiej biblioteki, oraz zaczerpnąwszy nauki z obserwacji zaczął doskonalić się w rodzinnym kunszcie. Szybko odkrył, iż iluzje nad wyraz go bawią. Nie wahał się oczywiście wypróbowania nowo nauczonych technik na innych ludziach. Czerpał niesamowitą radość z ich dezorientacji i wzbudzonych wątpliwości. W ten oto sposób narodził się mały szalbierz, wkrótce przedstawiający się jako ‘Joker’.
Któregoś jakże zacnego poranka, matka zerwała go z łóżka, nie zezwalając mu pójście do Akademii. Zrozpaczonego i szlochającego chłopca zaciągnęła do największego pokoju z kolekcją lalek. Przebrała go w zmyślny strój i posadziła na stole obok innych kukieł. Poprawiwszy mu fikuśny kapelusz uśmiechała się… zupełnie inaczej, niż Kyosuke dokądkolwiek widział.
- Oszalałaś – wyszeptał w trwodze.
Matka spojrzała na niego wielkimi oczami. Zacmokała z dezaprobatą i pokręciła głową. Wtem, nagle i jakże niespodziewanie zamachnęła się i spoliczkowała chłopca. Tamten jęknął głucho i natychmiast zakrył policzek dłonią. Kobieta przez chwilę spoglądała na niego zaskoczona, jakby to nie ona podniosła rękę na syna. W końcu ocknęła się (w miarę) i ujęła go pod podbródek, uważnie przyglądając się jawiącemu się już powoli sińcowi. Kyosuke już miał nadzieję, iż matka po raz pierwszy naprawdę się o niego troszczy. Było jednakże inaczej. Kobieta sięgnęła po puderniczkę i poczęła starannie zakrywać skazę na twarzy dziecka. Bo w końcu lalki muszą być bez najmniejszej skazy.
Kyosuke wbrew sobie uronił łzy. Pochlipywał przez chwilę bezradnie, po czym w końcu otrząsnął się i złapał mocno i stanowczo nadgarstek matki. Tamta patrzyła na niego bezmyślnie, będąc w swoim własnym świecie. Chłopiec rozzłościł się tylko jeszcze bardziej. Trzasnął ją mocno w twarz, powalając na ziemię. Zerwał się ze stolika i z nieznaną dotąd sobie furii począł roztrzaskiwać wszystkie lalki, a drewniane kukły rozłupywał o ściany. Zniszczył całą kolekcję, nie zważając na potworne wrzaski matki, brzmiące niczym ryk ranionego zwierzęcia. Potem rzucił się na matkę. Doszło do szarpaniny. Kobieta była zbyt osłabiona ciągłym przesiadywaniem w dusznych pomieszczeniach, pielęgnując lalki, by móc zapanować nad niepowstrzymaną wściekłością dorastającego młodzieńca.
Nawet nie wiedząc jak i kiedy, zabił matkę.
Nie miał pojęcia, co robi, dopóki nie zorientował się, iż okłada ciosami leżącego we krwi trupa zmasakrowanej kobiety. Może trwało to minuty, może godziny, któż wie.
Jakimś niewytłumaczonym impulsem położył na piersi martwej kartę as.
W ten sposób opuścił rodzimą wioskę, zabierając wcześniej z domu wszelkie przydatne rzeczy. Prowiant, ubranie, broń, zwoje, książki związane z klanem, oraz nieodłącznie talie kart.
Po jakimś czasie pewien utalentowany shinobi odnalazł wycieńczonego chłopca w lesie. Jego rude włosy i ciało pokryte mnóstwem kolczyków rozbawiło Kyosuke do tego stopnia, iż z chęcią za nim poszedł. Pein przygarnął go do siebie zachwycony jego umiejętnością manipulacji realiami, jaki i iluzją. Tam chłopiec poznał Miharu. Razem się wychowali i byli ze sobą nierozłączni. Kyosuke traktował dziewczynę, jak rodzoną siostrę i ona była jedyną osobą, którą chciałby kiedykolwiek chronić.
W pewien ironiczny sposób Oboro począł również kolekcjonować lalki. Ma ich zaledwie kilka i nie tak cennych, jak te matki, mimo to zawsze ma przynajmniej jedną przy sobie.
Z pewnym zaskoczeniem Kyosuke wraz z wiekiem odkrył, iż przestaje odczuwać względem mistrza respekt. Zaczął nim wręcz pogardzać i uważać się za lepszego. Rozważał nawet myśl, by odebrać mu jego pozycję w organizacji. Pein jednak bez jego udziału odszedł. Miharu zajęła miejsce ich mistrza – Kyosuke mimo swych wcześniejszych pragnień nie protestował, a nawet zachęcał dziewczynę do objęcia stanowiska Liderki. W duchu przyrzekł sobie, że będzie spisywał się z obowiązków Akowca tylko ze względu na zapewnienie Hachiko bezpieczeństwa. Nie obchodziły go żadne demony, ani rewolucje w świecie, a pomimo tego, miał swój cel.